Hávært ljóð
Allt sem þú sagðir tek ég með mér í gröfina
Hið góða, slæma, dygðir og brestina
Held kjafti, held öllu fyrir sjálfan mig
Vittu, það eru hlutir sem ég segi aldrei við þig
Elskaðu náungan eins og þú elskar þig sjálfan
Í samanburði við aðra sé ég sjálfan mig hálfan
Ég vildi oft vera einhver annar, það er ekki í boði
Ríf í mig lífið með sporði, beinum og roði
Hávært ljóð…
Ég sef og sef og gref og gref mína eigin gröf
Lífið er stutt, að lifa þolir ekki töf
Enginn veit hvenær hann geispar golunni
Allir vita þó að við endum í holunni
Hávært ljóð…
Andvaka, hugsa hvað þau munu skilja eftir sig
Allir munu gleymast relatívt skjótt, það á líka við um þig
Engar fréttir góðar fréttir, meðalmanni sagan hlífir
Jafnvel þeir verstu í minningum verða ekki eilífir
Hávært ljóð…
Pyntur
Er ekki minn stærsti aðdáandi
Hugur minn er sjúkur fjandi
Pyntingameistarann enginn með augum eygir
Er ég skárri en syndug sál mín segir?
Allir sem ég þekkti og treysti
Allir vinir sem ég einhverntíman hughreysti
Neisti innra með mér getur kveikt bál
Treysti ekki nokkurri sál
Endurlifi allan daginn alla daga
misheppnaða gamla daga
og engu skárri kvöld
Fyrir hvert lán er skuldin tvöföld
Hverju skal ég trúa, hvernig skal ég lifa?
Læt mér leiðast, sóa tíma, heyri klukkuna tifa
Að vera fjarlægur er hættuminnst
Þú segir að ég sé ekki jafn slæmur og mér finnst
Endurlifi allan daginn alla daga
misheppnaða gamla daga
og engu skárri kvöld
Fyrir hvert lán er skuldin þreföld
Dett í sjóinn, brimið salt
Umkringdur björgunarhringjum er samt kalt
Vona að sá dagur komi að pyntingameistarinn þegi
Hvað ætli sál mín segi á þeim degi
Endurlifi allan daginn alla daga
misheppnaða gamla daga
og engu skárri kvöld
Fyrir hvert lán er skuldin fjórföld